1909'da Fecri Aticilerle birlikte hareket etmiş, topluluğun en önemli şairi olarak tanın­mıştır. Topluluk dağıldıktan sonra şiir dilini gittikçe sadeleştirmiş, 20. yüzyıl Türk şi­irinin önde gelen "bağımsız"şairlerinden olmuştur. Fıkra, sohbet, gezi yazısı türle­rinde de önemli eserler vermiştir. Şiirlerinde aruzu kullanmış, hece ölçüsüyle hiç yazmamıştır. Ona göre, "Şiir anlaşıl­mak için değil, hissedilmek (duyulmak) için yazılır. Şiirde musiki önemlidir. Konu de­ğil; önemli olan, söyleyiştir." Şair, bu görüşleriyle Fransız sembolistlerinin etkisindedir. "Sanat için sanat" anlayı­şına bağlıdır. Şiir: Piyale, Göl Saatleri… Düz yazıları: Bize Göre, Gurabahane-i Laklakan (sohbet, fıkra), Frankfurt Seyahat­namesi (gezi yazısı)…

II. Meşrutiyetin ilan edildiği tarihlerde, bazı Servetifünun edebiyatçılarının desteğiy­le bir araya gelerek bir bildiri yayımlayan genç edebiyatçıların oluşturduğu bir top­luluktur. Kuruluş halindeyken dağılmış; mensuplarından çoğu milli edebiyat akımı­na katılmış ya da Cumhuriyet Dönemi'nin önde gelen edebiyatçılarından olmuşlar­dır. Topluluğun önemli isimleri Ahmet Haşim, Yakup Kadri, Fuat Köprülü, Emin Bülent Serdaroğlu, Tahsin Nahit, Celal Sahir Erozan ve Ali Canip'tir. Genel Özellikleri: Servet-i Fünun'un devamı niteliğindedir. Batı edebiyatı ile Türk edebiyatının bağlarını güçlendirmek istemişlerdir. Fransız sembolistlerinin etkisinde kalarak şiirde "ses"e önem vermişlerdir. Dilde sadeleşme taraftarı değildirler. Ağır ve süslü bir dilleri vardır. "Sanat şahsi ve muhteremdir." ilkesiyle hareket etmişlerdir.