Sagu, ölen bir kiÅŸinin ardından yazılan bir tür ağıt ÅŸiiri. Genelde ölen kiÅŸinin erdemlerini ve yiÄŸitliklerini konu alır. 7'li hece ölçüsü ile yazılır. Edebi sanatlara yer verilir. Dörtlüklerle yazılır. Ölen kiÅŸinin kahramanlıklarını, baÅŸarılarını, erdemlerini; kalanların acısını ve duyulan üzüntüyü dile getirir. Sagu, nazım ÅŸekliyle söylenir. Bu ÅŸiirlere Ä°slâmiyet sonrası halk edebiyatında ağıt, Divan edebiyatında mersiye denir. YuÄŸ denilen ölüm törenlerinde söylenir. Divânu Lugatit-it Türk'teki Alp Er Tunga (Saka Türklerinin yazdığı) sagusu bu türün önemli örneklerindendir. SAGU ÖRNEĞİ Alp Er Tunga öldi mü Issız ajun kaldı mu Ödlek öçin aldı mu Emdi yürek yırtılur Ödlek küni tavratur Yalnguk küçin kevretür Erdin…

İslamiyet öncesi Türk edebiyatında doğa sevgisi, aşk, kahramanlık, yiğitlik konularının işlendiği şiirlerdir. Bu şiirler "sığır" ve "şölen" adı verilen törenlerde "kopuz" eşliğinde söylenmiştir. Hece ölçüsü ile söylenen bu şiirlerde dörtlüklerin kafiye düzeni aaab, cccb, dddb ... biçimindedir. Kaşgarlı Mahmut'un Divanü Lügati't-Türk adlı yapıtında koşuk örnekleri vardır. KOŞUK ÖRNEĞİ Koşuk Örneği: Bahar geldi Kar suları seller gibi aktı Tan yıldızı da doğdu Sözümü gülmeden dinle Bulut gürleyerek yükseldi Yağmur, dolu yağdı Rüzgar önüne kattı nereye gider bilinmez Rengarenk çiçekler açıldı İpek yaygılar serildi Cennet yeri görüldü Soğuklar artık gelmez